Ko‘pchilik odamlar o‘z ovozini telefon yoki video yozuvda eshitganida:
“Bu men emasman!”
degan reaktsiyani bildiradi. Bu holat juda keng tarqalgan va aslida ilmiy izohga ega.
O‘zimiz gapirganda, tovush ikkita yo‘l bilan miyamizga yetib boradi:
Tashqi eshitish (quloq orqali eshitish): Boshqa odamlarning bizni eshitish yo‘li.
Ichki eshitish (suyaklar orqali): O‘zimiz gapirganimizda tovush bosh suyagi orqali miyaga tarqaladi.
Biz gapirganda bu ikki eshitish yo‘li birlashadi, shuning uchun ovozimiz yumshoqroq, chuqurroq va “yoqimliroq” eshitiladi.
Yozuv eshitilganda faqat tashqi eshitish yo‘li orqali tinglaymiz. Unda:
Suyakdan tarqalayotgan chuqurlik yo‘q,
Tovush “yengil”, “ingichka” yoki “begona” eshitiladi,
Ba’zida o‘zimizni tanimaslik darajasida farq seziladi.
Bu ovoz haqiqatan sizniki, lekin siz uni boshqalar qanday eshitishini ilgari bilmagan bo‘lishingiz mumkin.
Inson o‘z ovoziga ko‘p yillar davomida ichki eshitish orqali odatlanadi. Yozuvdagi versiyasi esa:
Yangi,
Noyob,
Ko‘pincha “yoqimsiz” tuyuladi — bu o‘zingizni tan olmayotgandek his qilishga olib keladi.
Bu holat o‘z qiyofangizni oynadan emas, kamera orqali ko‘rganingizdagidek biroz begonalik yaratadi.
O‘z ovozingizni yozuvda boshqacha eshitishingiz — bu mutlaqo normal fiziologik va psixologik holat. Bu sizning miyangiz eshitish tizimining qanday ishlashi bilan bog‘liq. Yaxshi xabar — siz tanimaganingiz, aslida boshqalar doim eshitadigan ovozingizdir.